Η ιστορία που θα διαβάσετε δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας. Είναι μια αληθινή ιστορία αγάπης, θυσίας και μιας υπόσχεσης που άντεξε στον χρόνο. Τα πρόσωπα και τα γεγονότα είναι πραγματικά, και αποτελούν μια συγκλονιστική απόδειξη ότι η αληθινή αγάπη μπορεί να είναι τόσο δυνατή, που να αλλάζει την ίδια τη μοίρα.
Ο Ηλίας κρατούσε στα χέρια του ένα ξεθωριασμένο, ασπρόμαυρο φωτογραφικό πορτρέτο. Το πρόσωπο της γυναίκας στο κάδρο ήταν τόσο ζωντανό, σαν να επρόκειτο να μιλήσει. Ήταν η Άννα, ο πρώτος του και μοναδικός έρωτας. Στο πίσω μέρος της φωτογραφίας, με την κομψή της γραφή, είχε σημειώσει μόνο τρεις λέξεις: “Πάντα κοντά σου”. Αυτή η υπόσχεση, δοσμένη πριν από πενήντα χρόνια, ήταν το μόνο που του είχε απομείνει.
Ζούσε σε ένα μικρό σπίτι, γεμάτο με αναμνήσεις της. Τα έπιπλα είχαν μείνει ακριβώς όπως τα είχε αφήσει. Τα βιβλία της στην ίδια θέση, η πλεκτή της κουβέρτα διπλωμένη στην πολυθρόνα της. Ο Ηλίας δεν είχε παντρευτεί ποτέ, ούτε είχε ερωτευτεί ξανά. Η Άννα ήταν η μόνη γυναίκα που είχε χωρέσει στην καρδιά του, και κανείς δεν μπόρεσε να την αντικαταστήσει.
Μια βροχερή Τρίτη, καθώς ξεσκόνιζε το παλιό γραφείο της Άννας, ένα μικρό, ξύλινο κουτί έπεσε από ένα κρυφό συρτάρι. Δεν το είχε δει ποτέ. Το άνοιξε διστακτικά. Μέσα υπήρχε ένα δαχτυλίδι αρραβώνων με μια μικρή, φθαρμένη σημείωση. “Συγχώρεσέ με, Ηλία. Ήταν ο μόνος τρόπος να σου σώσω τη ζωή.” Η καρδιά του πάγωσε. Δεν κατάλαβε.
Μια εβδομάδα αργότερα, βρήκε ένα γράμμα από έναν παλιό του φίλο, τον Γιάννη, που είχε βρει στα πράγματα του πατέρα του. Ο πατέρας του Γιάννη ήταν γιατρός. Το γράμμα εξηγούσε το μυστικό που η Άννα είχε φυλάξει τόσο καλά. Ο Ηλίας έπασχε από μια σπάνια, κληρονομική καρδιοπάθεια. Οι γιατροί της είχαν πει ότι το άγχος και η συναισθηματική φόρτιση που θα ένιωθε από έναν γάμο και μια οικογένεια θα μπορούσαν να τον σκοτώσουν. Η Άννα είχε αποφασίσει να φύγει, να σπάσει την καρδιά του, για να μπορέσει να του σώσει τη ζωή. Έπρεπε να τον προστατέψει από τον εαυτό του, από την ίδια.
Δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλα του Ηλία. Δεν ήταν δάκρυα θλίψης, αλλά κατανόησης και αγάπης. Η υπόσχεση “Πάντα κοντά σου” δεν ήταν απλά λόγια. Ήταν η απόλυτη θυσία. Η Άννα δεν τον είχε εγκαταλείψει ποτέ. Ήταν πάντα εκεί, στην ανάμνηση, στην καρδιά του, προστατεύοντάς τον, ακόμα και όταν εκείνος δεν το γνώριζε.
Την ίδια νύχτα, ο Ηλίας πήγε στην παλιά τους παραλία, στο μέρος που είχαν ανταλλάξει την υπόσχεση τους. Ένιωθε πιο κοντά της από ποτέ. Κοίταξε τον ουρανό, βρήκε ένα λαμπερό αστέρι και της μίλησε. “Σ’ ευχαριστώ, Άννα. Και εγώ, πάντα κοντά σου.” Γιατί η αληθινή αγάπη δεν μετριέται με χρόνια, αλλά με θυσίες.