Η κυρία Ελένη, μια ηλικιωμένη γυναίκα με μάτια κουρασμένα από τις πολλές στεναχώριες, ζούσε σε ένα μικρό σπίτι στα στενά της παλιάς πόλης. Η ζωή της είχε σημαδευτεί από απώλειες και δυσκολίες, αλλά το πιο βαρύ φορτίο ήταν ο γιος της, ο Μιχάλης. Ο Μιχάλης, ένας νέος άνδρας γεμάτος όνειρα, είχε χαθεί πριν από έξι μήνες. Είχε φύγει για το εξωτερικό αναζητώντας δουλειά, και ξαφνικά, τα ίχνη του χάθηκαν. Τηλέφωνο, μηνύματα, τίποτα. Η αγωνία της Ελένης είχε φτάσει στο κατακόρυφο, και κάθε μέρα που περνούσε, η ελπίδα λιγόστευε.
Κάθε βράδυ, η κυρία Ελένη άναβε το καντήλι μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και προσευχόταν για τον γιο της. Μια μέρα, καθώς καθάριζε ένα παλιό μπαούλο με οικογενειακά κειμήλια, βρήκε ένα μικρό, σκουριασμένο εικονάκι του Αγίου Φανουρίου. Ήταν ένα δώρο από τη γιαγιά της, που της έλεγε πάντα: “Ο Άγιος Φανούριος βρίσκει τα χαμένα, παιδί μου. Να τον έχεις πάντα στην καρδιά σου.” Η Ελένη το κράτησε σφιχτά στην παλάμη της.
Εκείνο το βράδυ, αντί για την Παναγία, άναψε το καντήλι μπροστά στον Άγιο Φανούριο. Έφτιαξε και μια φανουρόπιτα, όπως της είχε μάθει η γιαγιά της. Καθώς την μοίραζε στη γειτονιά, ζητώντας από τους ανθρώπους να προσευχηθούν για τον Μιχάλη, ένιωσε μια παράξενη γαλήνη. Ήταν σαν ένα μικρό φως να άναψε μέσα στην ψυχή της.
Τρεις μέρες αργότερα, το τηλέφωνο χτύπησε. Η Ελένη σάστισε. Ήταν ο Μιχάλης! Η φωνή του ήταν αδύναμη, αλλά ζωντανή. Της εξήγησε ότι είχε εμπλακεί σε ένα ατύχημα σε μια απομακρυσμένη περιοχή, είχε χάσει τη μνήμη του προσωρινά και βρισκόταν σε νοσοκομείο, χωρίς χαρτιά και χρήματα. Μόλις συνήλθε, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε ήταν η μητέρα του. Ένας καλόκαρδος νοσηλευτής τον βοήθησε να επικοινωνήσει.
Η Ελένη έκλαψε από χαρά. “Ο Άγιος Φανούριος τον βρήκε!” ψιθύρισε. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Μιχάλης επέστρεψε στο σπίτι, αδύναμος, αλλά ζωντανός και υγιής. Η Ελένη τον αγκάλιασε σφιχτά, και ο Μιχάλης, βλέποντας το μικρό εικονάκι του Αγίου Φανουρίου στο προσκεφάλι του κρεβατιού της, χαμογέλασε. “Μαμά,” είπε, “δεν θα το πιστέψεις, αλλά όσο ήμουν χαμένος, ένιωθα μια περίεργη ζεστασιά, σαν κάποιος να με πρόσεχε.”
Η κυρία Ελένη ήξερε ότι ήταν το θαύμα του Αγίου Φανουρίου. Από τότε, κάθε χρόνο, έφτιαχνε φανουρόπιτα με ευλάβεια, μοιράζοντάς την και διηγούμενη την ιστορία του χαμένου της γιου και του Αγίου που τον έφερε πίσω. Το μικρό εικονάκι, σκουριασμένο και παλιό, έγινε το σύμβολο της πίστης και της ελπίδας, υπενθυμίζοντας σε όλους ότι ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές, το φως μπορεί να βρεθεί.