Γιατί ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, το παιδί ξαφνικά αρνείται να ξαναπάει στον παιδικό σταθμό;
Το mamafagito.gr σας έχει όλες τις απαντήσεις για να μην ανησυχείτε!
Θα μιλήσουμε συγκεκριμένα για τα παιδάκια που ξεκίνησαν με χαρά να πηγαίνουν στο πρώτο τους σχολείο,και μετά από κάποιο διάστημα…άλλαξαν γνώμη!
Οι πρώτες μέρες στον παιδικό σταθμό έχουν να κάνουν με τη γνωριμία.Τι είναι σχολείο;Τι είναι δασκάλα;Επικρατεί μια περιέργεια και ένας ενθουσιασμός.Σιγά-σιγά αυτό καταλαγιάζει και τη θέση του παίρνει η συνειδητοποίηση του αποχωρισμού από τους γονείς.Και οι δυο πλευρές(γονείς και παιδί) βιώνουν ουσιαστικά έναν αποχωρισμό, ο οποίος σηματοδοτεί την αυτονομία του παιδιού και τη μετάβαση του στη φάση της δημιουργίας ενός «κοινωνικού εαυτού», καθώς γίνεται πλέον μέλος μιας μεγαλύτερης ομάδας με άλλες απαιτήσεις και συνήθειες.
Τα παιδιά βιώνουν άγχος το πρώτο διάστημα για τη νέα συνθήκη που καλούνται να διαχειριστούν και ανασφάλεια που απομακρύνονται από τους γονείς τους και το οικείο περιβάλλον τους, το σπίτι τους. Είναι το λεγόμενο άγχος του αποχωρισμού και θα πρέπει να μάθουν να το διαχειρίζονται.
Μετά τις δυο πρώτες εβδομάδες, συνήθως, τα συναισθήματά τους είναι συγκρουσιακά. Νιώθουν μεν χαρά για το σχολείο, καθώς τους αρέσει που βρίσκονται ανάμεσα σε συνομηλίκους τους και παίζουν όλοι μαζί, αλλά και ταυτόχρονη λύπη που φεύγουν από το σπίτι.
Σταδιακά, τα αρνητικά συναισθήματά τους μειώνονται, ενώ το μέσο διάστημα που «κρατά» η προσαρμογή στον παιδικό σταθμό είναι γύρω στους δυο μήνες. Όσο ο καιρός περνάει η ανασφάλεια εξαφανίζεται τελείως. Νέα πρόσωπα-φροντιστές και ευχάριστα ερεθίσματα δείχνουν στα παιδιά το δρόμο προς την κοινωνικοποίηση και αυτά εγκαθιστούν την αυτοπεποίθηση και τη χαρά της ανεξαρτητοποίησης.
Είναι σημαντικό οι γονείς να θυμούνται ότι:
Το παιδί χρειάζεται ενθάρρυνση για να προχωρήσει, άρα και οι ίδιοι χρειάζεται να επιδεικνύουν αποφασιστικότητα στην απόφαση τους να το στείλουν στον παιδικό σταθμό ή στο προνήπιο.
Εάν το παιδί ξεκινήσει να πηγαίνει στο σχολείο, δεν υποχωρούμε και δεν το σταματάμε ακόμα και αν (θεωρούμε ότι) δεν προσαρμόζεται εύκολα. Κάθε παιδί θέλει τον χρόνο του.
Όταν αφήνουμε το παιδί στο σχολείο δεν πρέπει να παρατείνεται ο αποχαιρετισμός μας, που πρέπει να είναι τρυφερός μεν, αποφασιστικός δε! Τα παιδιά ελπίζουν ότι με τα κλάματα και τις φωνές θα κερδίσουν την απομάκρυνσή τους από το σχολείο, φεύγοντας ξανά με τους γονείς, τους οποίους εκείνη τη στιγμή χειρίζονται. Είναι σίγουρο ότι θα σας είναι δύσκολο συναισθηματικά να αποχωριστείτε το παιδί σας, ιδιαίτερα αν σας φαίνεται δυστυχισμένο. Είναι, επίσης, σίγουρο ότι θα είστε συγκινησιακά φορτισμένοι, καθώς θα το βλέπετε να «ανοίγει τα φτερά του» και να αυτονομείται. Αλλά προτεραιότητα έχει το να μάθετε να διαχειρίζεστε ό,τι αισθάνεστε μπροστά του, διότι αν του δείχνετε ότι κατά βάθος δεν θέλετε να το αφήσετε, το μπερδεύετε και το αγχώνετε περισσότερο.
Είναι απαραίτητη η σταθερότητα των συνθηκών γύρω από το παιδί κατά τη διάρκεια της περιόδου της προσαρμογής. Αν είναι δυνατόν, μην προβείτε σε άλλες αλλαγές όπως μετακομίσεις κ.ά. Η προσαρμογή στον παιδικό σταθμό είναι μια μεγάλη αλλαγή από μόνη της!
Πώς μπορεί να αντιδράσει το παιδί;
Το κάθε παιδί έχει το δικό του τρόπο αντίδρασης στην αλλαγή, είτε το εκφράζει είτε το συγκρατεί. Η έκφραση όλου αυτού που βιώνει γίνεται με ποικίλους τρόπους, είτε με το κλάμα, είτε με μειωμένη διάθεση, είτε με άρνηση να φάει, να κοιμηθεί ή να συνεργαστεί γενικότερα, είτε με θυμό προς τους γονείς. Οι γονείς δεν θα πρέπει να τρομάξουν με τις παραπάνω συμπεριφορές τους, Είναι ο τρόπος να εκφράσει αυτό που του συμβαίνει και έχει δικαίωμα σε αυτό. Είναι σημαντικό να θυμάστε ότι δεν υπάρχει παιδί που να μην έχει τελικά προσαρμοστεί, εάν οι γονείς είναι αποφασισμένοι και έχουν υπομονή! Και φυσικά, είναι απαραίτητο να βρίσκεστε πάντοτε σε επικοινωνία με τους παιδαγωγούς που έχουν αναλάβει να το φροντίσουν και να το διδάξουν. Και να ακούτε τις συμβουλές τους. Μάλλον έχουν δίκιο και σίγουρα έχουν περισσότερη πείρα από εσάς! Και είναι σύμμαχοι, όχι εχθροί σας!
